türk sinemasındeki şüphesiz en güzel tiradlardan biri olmasının çok nedenleri mevcuttur. işin özünde zeki demirkubuz'un yazdığı muhteşem ötesi monolog, haluk bilginer'in oyunculuğuyla birleştiğinde ortaya son derece bohem, hüzünlü bir sahne çıkmıştır. ama nedense bağımlılık yapar, insan yeniden yeniden izlemek ister. arkadaki fon müziğinin uyumu hakkında ise söylenecek söz yok.